Arktik nije samo poznat po velikim hladnim santama leda, polarnim medvedima i morževima, već i po svojoj bogatoj istoriji.

Kako se ispostavilo, nekada davno postojao je drevni kontinent koji se zvao Arktida, a zauzimao je svetske najsevernije geografske širine pre skoro milijardu godina.

Zanimljiva činjenica je da se formirana Arktida raspala pre oko 750 miliona godina, da bi se posle 500 miliona godina kontinent ponovo sastavio, otkrili su ruski naučnici sa Novosibirskog Stejt univerziteta (NSU).

„U geološkoj istoriji fragmenti današnje arktičke ploče sačinjavali su jednu celinu, formirajući kontinent koji se raspao i ponovo formirao strukturu modernog Arktika.“

Galapagoska ostrva nisu jedina gde su džinovske kornjače hodale našom planetom. Ogromni reptili nekada su živeli na gotovo svim kontinentima i nisu nestali pre više od tri miliona godina, a to pokazuju novootkrivene kosti džinovske vrste u Španiji.

Pre oko dva miliona godina, ne tako dugo pre nego što su ljudi prvi put došli u jugoistočnu Evropu, ovaj div je polako nestajao sa zapada. Tzv. "titanochelon", evropska poslednja divovska kornjača, bila je na putu do istrebljenja.

Kraljevski par koji je posedovao najstarije tepihe na svetu po prvi put je izložen javnosti posle 2.200 godina. Njihove mumije su u Sibiru otkrili sovjetski arheolozi za vreme Staljina. Pronađena su tela poglavice i jedne žene za koju se veruje da je bila njegova ljubavnica.

Tetovirani Altaj Mauntin monarsi bili su sahranjeni u svojim humkama što je omogućilo da se njihova tela sačuvaju hiljadama godina.

Moderna tehnologija je izuzetno korisna kada je reč o otkrivanju podataka iz njihovog života, prenosi Dejli Mejl.

Njihova tela su prošla skeniranje i sada su snimci dostupni rediolozima, biološkim antropolozima, arheolozima i drugim naučnicima.

Da li su poslednja volja i testament Aleksandra Velikog najzad otkriveni posle više od 2.000 godina?

Londonski stručnjak tvrdi da ih je našao u drevnom tekstu koji nam je vekovima bio pred očima, ali je sve do sada smatran ranim delom fikcije.

Dugo odbacivani testament otkriva Aleksandrove planove za budućnost grčko-persijske imperije, kojom je vladao, gde je želeo da bude sahranjen i ko treba da nasledi njegovo bogatstvo i moć.

Dokazi o njegovoj poslednjoj volji nađeni su u drevnom rukopisu poznatom kao “Aleksandrida”, ili “Roman o Aleksandru”, koja opisuje Aleksandrova legendarna osvajanja.

Najverovatnije sakupljene tokom 100 godina nakon Aleksandrove smrti, priče sadrže neprocenjive istorijske fragmente o Aleksandrovim osvajačkim pohodima u Persijskom carstvu.

Istoričari su dugo verovali da je poslednje poglavlje Aleksandride politički pamflet koji sadrži Aleksandrovu poslednju volju, ali su sve do sada smatrali da je izmišljen.

2013. objavljeno je otkriće drevnog kontinenta zvanog Mauricija i iako je bilo potkrijepljeno fizičkim dokazima, svejedno je bilo kontroverzno. Sada je, međutim, pronađeno još nešto što ide u prilog toj tvrdnji objavljenoj tada u časopisu Nature Geoscience.

Ispod Indijskog oceana, pored Mauricijusa, nalaze se tragovi drevnog, zaboravljenog kontinenta. Fragment tog kontinenta, nazvan Mauricija, se odvojio prije 60 milijuna godina za vrijeme razdvajanja Madagaskara i Indija. Ležao je skriven pod masom lave. Međunarodni tim znanstvenika zaključio je njegovo postojanje proučavanjem zrnaca pijeska koje su uzeli s plaža Mauricijusa.

‘Irangate’ ili ‘Iran/Contra’ je politički skandal koji je pogodio SAD tokom drugog mandata Reaganove administracije. Visoki dužnosnici administracije potajno su omogućili prodaju oružja Iranu, koji je bio pod embargom na uvoz oružja čime su se nadali da će osigurati oslobađanje nekoliko američkih talaca, ali prevashodno su novac željeli iskoristiti za financiranje pobune tzv. ‘Contre’ u Nikaragvi.

Skandal je započeo prilikom rada na oslobađanju sedam američkih talaca koje je u Libanonu držao Hezbollah, paravojna skupina povezana s Armijom čuvara islamske revolucije. Planirano je da izraelski brodovi dostave oružja u Iran, a onda bi Sjedinjene Države preko Izraela dobile svoj novac. Iranski partneri obećali su da će učiniti sve što je u njihovoj moći kako bi se postiglo oslobađanje američkih talaca. Velike izmjene u planu su je osmislilo potpukovnik Oliver North iz Vijeća za nacionalnu sigurnost krajem 1985, prema kojima se dio prihoda od prodaje oružja preusmjerava za financiranje anti-sandinističke pobune Contre u Nikaragvi.

Dok je predsjednik Ronald Reagan bio pobornik Contre, dokazi da je on ovlastio zloupotrebu novca prikupljenog od prodaje oružja Iranu su sporni. Rukom pisane bilješke koje je napisao ministar obrane Caspar Weinberger 7. decembra 1985. godine, pokazuju da je Reagan bio upoznat sa potencijalnom razmjenom talaca s Iranom, kao i prodajom Hawk i tow raketa “umjerenim elementima” u toj zemlji. Weinberger je napisao za Regana: “On bi i mogao odgovoriti na optužbe za nezakonitosti, ali ne bi mogao podnijeti optužbu da je “veliki i jaki Predsjednik Reagan propustio priliku da oslobodi taoce”.

Nakon što su aktivnosti oko prodaje oružja otkrivene u novembru 1986., Reagan se pojavio na nacionalnoj televiziji i rekao da je doista došlo do prijenosa oružja, ali da Sjedinjene Države nisu davale oružje za taoce. Istraga je otežana kada su velike količine dokumenata koji se odnose na skandal uništene ili uskraćene istražiteljima zahvaljujući Reganovim državnim dužnosnicima. 4. marta 1987., Reagan se obratio naciji i u televizijskom obraćanju preuzeo potpunu odgovornost za sve radnje kojih je bio svjestan, i priznao da se “ono što je počelo kao strateško otvaranje prema Iranu pogoršalo, te se u suštini pretvorilo u trgovanje oružjem za taoce “.

Nekoliko istraživanja je uslijedilo, uključujući i ono od strane tročlane komisije Kongresa. Međutim, nije pronađen nikakav dokaz da je i sam predsjednik Reagan znao za opseg različitih programa. Na kraju se prodaja oružja Iranu nije smatrala kaznenim djelom, ali su podignute optužbe protiv pet osoba za njihovu potporu Contri. Te su optužbe, međutim, kasnije odbačene jer je uprava odbila prihvatiti kao dokaz deklasificirajuće dokumente.

Pikule, franje, špekule, klikeri... zovu ih na tko zna koliko načina, a zanimljivo je da mnoštvo naziva za tu igru postoji na većini jezika. Danas nitko ne zna kad je ta igra nastala, ali je još prije nešto manje od jednog stoljeća nedvojbeno utvrđeno da su se ljudi pikulama igrali još 2600. godine prije Nove ere u Mohenjo Daru na području današnjeg Pakistana. A to znači da je riječ o vjerojatno najstarijoj postojećoj igri na svijetu, staroj najmanje 4600 godina otkako je nekome nekad po prvi put pao na pamet takav oblik razonode.

Tragovi igranja pikulama pronađeni su i kod sjeveroameričkih indijanaca. Prve pronađene pikule bile su izrađene od kamena. Kasnije su ih ljudi izrađivali i od keramike, sve tvrđe i ljepše kako su se razvijale civilizacije, potom od stakla, a u rimskoj literaturi pronađeni su i zapisi pjesnika Ovidija da su, kad ne bi bilo druge, antički klinci koristili lješnjake za istu igru. Djeca su se pikulala i kod Kaldejaca u Mezopotamiji, pa i u antičkom Egiptu. U Europi su ih prvi put industrijski počelo proizvoditi puhači stakla u Njemačkoj u 19. stoljeću, da bi se iznova pronađeno oduševljenje igrom, koja je pomalo bila prisutna cijelo vrijeme, odatle proširila prvo po ostatku Europe, a skoro istodobno i u SAD s migracijama Europljana u Sjevernu Ameriku.

Masovna proizvodnja keramičkih pikula postala je moguća 1884. kada je tvornica izvjesnog Sama Dykea iz Akrona u Ohiu smislila drvene blokove sa po šest utora. Skoro pa preko noći tvornica je počela proizvoditi milijune keramičkih pikula dnevno. Masovna proizvodnja staklenih pikula razvila se 1903., opet u onom istom gradiću Akron, ovaj put u tvornici Fredericka Christensena, te je tako Akron postao svjetsko središte proizvodnje pikula. Od 1932. skupina entuzijasta u Engleskoj počela je održavati natjecanje koje su nazivali britanskim i svjetskim prvenstvom u pikulanju. Prva pobjednica bila je djevojčica Ellen Geary iz Londona, ali natjecati su se mogli baš svi, neovisno o porijeklu i starosti.

Naučnici su otkrili najstarijeg pretka čovjeka i mnogih drugih živih stvorenja.

Oni su pronašli fosilizovane tragove 540 miliona godina starog stvorenja i to “izuzetno dobro očuvane”.

Mikroskopska morska životinja najraniji je korak na stazi evolucije koji je doveo do pojave prvih riba i naposlijetku čovjeka.

Detalji o ovom otkriću u centralnoj Kini objavljeni su u časopisu “Nature”.

Slavni ledeni čovjek Oci navjerovatnije je prije smrti pojeo krišku ili dvije ''slanine iz Kamenog doba'', objavili su naučnici.

"Pred sam kraj pojeo je veoma masno sušeno meso, vjerovatnu neku vrstu slanine", rekao je direktor Ocijevog instituta sa sjedištem u Bolzanu (Italija), Albert Zink, na pres konferenciji u Beču.

Naučnici su po sadržaju njegovog želuca i prije znali da je prije smrti jeo meso kozoroga, ali nisu dosad mogli utvrditi je li se radilo o kuhanom, sirovom ili sušenom mesu.

Nova molekulska istraživanja sadržaja njegovog želuca pokazala su da je pojeo sušeno meso. Ono se kuhanjem ne raspada potpuno jer su mu vlakna čvršća, istaknuo je Zink.

Savršeno očuvan primerak insekta koji je živeo na Zemlji pre više od 100 miliona godina pronađen je komadu ćilibara, a njegovo otkriće je toliko značajno da je automatski dobio jedinstven rod.

Ovo neobično biće je vrlo sitno, nema krila, a zbog svojih buljavih očiju upoređen je sa I-Ti vanzemaljcem. Ono po čemu se razlikuje od ostalih insekata je svakako trouglasta glava što je do sada nezabeležen slučaj i pretpostavlja se da je bio u stanju da je pomera pod uglom od 180 stepeni.

- Nikad nisam video ništa slično. Izgleda da je ovaj insekt jedinstven i svetu i zbog toga smo morali da ga zavedemo kao potpuno novu vrstu - rekao je Džordž Ponijar, profesor entomologije sa Univerziteta u Oregonu.

Insekt je otkriven u rudniku u Hakavang dolini u Mjanmaru. Pretpostavlja se da je izumreo pre više od 100 miliona godina.

- Najčudnija stvar u vezi ovog insekta jeste da neverovatno podseća na najčešći ljudski prikaz vanzemaljaca - rekao je Ponijar.