Beživotno tijelo talijanskog političara i državnika Alda Mora.
Prema tvrdnjama profesora Genzera, od trenutka formiranja Nato pakta - 1949. godine, u svim zapadnoevropskim državama, pristupilo se formiranju paralelnih tajnih struktura, čija je prvobitna uloga trebalo da bude organizacija pokreta otpora, u slučaju sovjetske okupacije. Stratezima alijanse, veoma brzo postalo je jasno da pretnja sovjetske invazije na Zapadnu Evropu, nije realna. Prema tvrdnjama dr Genzera, pristupilo se izradi alternativne strategije, čiji je cilj korišćenje tajnih struktura, radi kontrole političkih procesa, u članicama zapadnog saveza. Osnovna svrha kontrole političkog procesa, svodila se na sprečavanje dolaska na vlast stranaka “prokomunističke orijentacije”, pre svega u Italiji, Francuskoj i Grčkoj.
Tajne Nato armije, od tog trenutka, činilac su kontrole i destabilizacije zapadnih društava. Metodologija delovanja kretala se u širokom spektru: od izazivanja kontrolisane nestabilnosti, terorističkih dejstava, do realizacije strategije navodno suprostavljenih “levičarskih” i “desničarskih” ekstremizama.
U suštini, iza svih terorističkih akcija u zapadnoj Evropi, koje su pripisivane ekstremnoj levici, nalazili su se planeri iz tajnih Nato armija. Profesor Genzer ističe da je američki Pentagon, pripadnike tajnih Nato armija, regrutovao iz struktura ekstremne profašističke desnice. Tajne Nato armije postojale su na tlu Italije, Francuske, Nemačke, Belgije, Holandije, Luksemburga, Švedske, Danske, Španije, Portugala, Grčke, Turske i čak neutralne Švajcarske.
Sadržaj njihovog delovanja svuda je bio isti. Sprečiti emancipaciju ovih država, od američkog uticaja i kontrole. Dr Genzer tvrdi da ove strukture još uvek deluju, ne samo u Evropi, već i u Sjedinjenim Državama, uz napomenu da se paralelne formacije, danas koriste u “širenju straha od islama”. Teroristički udari od 11. septembra, kao i slične akcije “islamskih terorista” u Španiji, Velikoj Britaniji i Francuskoj, delo su tajnih Nato armija, uz nastojanje da se politički i društveni procesi, stave pod kontrolu moćne “industije bezbednosti”, koja se posle pada komunizma, nalazi u grozničavom traganju za “globalnim neprijateljem”.
Operacija Gladio
Operacija Gladio priča je o špijunaži, zaveri i političkom nasilju, koje su na tlu Italije, sprovodile tajne Nato armije. Gladio je jedan od najtajnijih programa koji je ikada postojao, odnosno tajna teroristička mreža, koja predstavlja tipičan obrazac delovanja Nato alijanse u Evropi. Jednom rečju, operacija Gladio prethodnica je američke strategije mrežnog rata za 21. vek.
Prema dosada dostupnim podacima, tajne Nato armije su u okviru ove operacije likvidirale na stotine nedužnih Evropljana, radi realizacije “strategije napetosti” američkih specijalističkih službi. Cilj tajnih operacija, bio je zastrašivanje i kontola političkih klasa, pre svega u Italiji i Belgiji, a radi očuvanja američke dominacije na evropskom kontinentu.
Prema izveštaju italijanske Parlamentarne komisije iz 2000-te godine, američke tajne službe, koristile su navedenu strategiju radi sprečavanja dolaska na vlast Socijalističke partije. Organizacija Crvene brigade, korišćena je radi kontrole političkih procesa u Italiji, čija je politička klasa, iskazivala prosocijalističke težnje. Suštinski, iza akcija ove terorističke organizacije, stajala je američka obaveštajna služba CIA, koja je istovremeno finansirala i podržavala i desničarske strukture u italijanskoj armiji.
U Ministarstvu odbrane Italije, postojalo je supertajno odeljenje, kojim nisu komandovali oficiri italijanske vojske, niti su članovi odeljenja bili pripadnici italijanske armije. Naime, komandnu strukturu i sastav odeljenja Gladio, činile su privatne ličnosti, koje su u ime i za račun struktura zapadne vojne alijanse, izvodile terorističke akcije i pripisivale ih levici.
Nato je stvorio tajno pododeljenje koje je pripadalo vrhovnoj komandi alijanse, a koje je delovalo pod šifrom “Tajni saveznički komitet”, odnosno “Komitet za planiranje”. Istraživače tajnih Nato armija, posebno je zaprepastilo saznanje o saradnji sa pronacističkim organizacijama, čiji su pripadnici korišćeni radi obračuna sa prokomunističkom levicom. Istoričar Kristofer Simpson ističe, da je saradnja sa nacistima posle Drugog svetskog rata, sa pravosudnog stanovišta bila ilegalna, sa moralnog neprihvatljiva, ali je sa strateškog stanovišta bila efikasna, posebno na evropskom tlu.
Jedna od najpoznatijih operacija tajnih Nato armija, bila je otmica i ubistvo predsednika italijanske vlade Alda Mora 1978. godine. Ovo ubistvo bilo je motivisano političkim razlozima. Kao organizator i izvršilac ubistva, koje je zaprepastilo Italiju i ceo svet, označena je teroristička organizacija Crvene brigade.
Crvene brigade su osnovane 1970. godine, kao komunistička oružana formacija. Osnovni proklamovani cilj organizacije, bio je uvođenje komunističkog sistema i proterivanje zapadne vojne alijanse iz Italije. Organizacija je veoma brzo po osnivanju, počela da primenjuje metode terorističkog delovanja, sledeći markisističku ideologiju i oslanjajući se na iskustva i tradicije delovanja sličnih levičarskih pokreta u Latinskoj Americi. Jedan od prvih vođa bio je Alberto Frančeskini, koji je i sam poticao iz radničke porodice.
Na samom početku svog postojanja, pripadnici Crvenih brigada, fokusirali su se na uništenje ekstremne desnice. Tada su izvedeni mnogi napadi na fašističke organizacije i njihove skupove. Kao podrška sindikalcima i uopšte radnicima u štrajku, brigade su preduzele niz akcija uništavanja vlasništva velikih kompanija, kao i sabotaže proizvodnje. Delovali su najviše na industrijski razvijenom severu Italije.
Mete su im uglavnom bile postrojenja auto-industrije. Prve akcije bile su uništavanje automobila šefova u fabrikama, a kasnije se krenulo sa kidnapovanjem. Od kraja 1971, iz masovnog nasilnog pokreta izdvaja se grupa koja pokreće bolje planirane i strateški osmišljenije akcije, paravojnog karaktera. Takođe, od tada počinju da biraju određene pojedince za svoje mete. Crvene brigade su 1970-ih imale oko pet stotina aktivnih članova i veliki broj onih koji su ih podržavali.
Aktivni članovi su bili između 30-40 godina starosti i dobijali su platu od 400 američkih dolara, prikupljenih pljačkom banaka (ili eksproprijacijom kapitala, kako su oni to zvali), a njihove su veze s brigadom sezale još u 1960-te i doba studentskih protesta.
Među novim članovima bilo je dosta radnika iz Milana i Turinske regije. Veliku podršku, iako ne javnu, imali su i od Komunističke partije Italije naročito od starih, ratnih komunista. Crvene brigade su u ovom periodu bile oružano krilo velikog društvenog pokreta koji su činile leve partije, grupe i sindikati. Godine 1974, izdaju saopštenje za javnost u kojem obrazlažu svoje ciljeve i metode borbe. Objašnjavaju svoju nameru da udaraju po državnim simbolima i strukturama, dokle god je ne unište, a sa njom i čitav sistem koji služi interesima krupnog kapitala. Počinju napadi na funkcionere konzervativnih i desnih partija, a mete prvog ubistvenog napada Crvenih brigada, bili su aktivisti fašističkog Italijanskog socijalnog pokreta u Padovi.
Prva značajnija akcija dogodila se 1974. godine, kada su kidnapovali Sosija, glavnog tužioca Đenove. Zamenili su ga za dva uhvaćena člana Crvenih brigada, koji na kraju nisu vraćeni, a tužilac koji je zaustavio njihovo puštanje je ubijen. Brigade ubrzo postaju poznate svakom Italijanu, posle otmice guvernera oblasti Rima, Đenove i Venecije.U ovom periodu njihove akcije potpuno se povlače iz fabrika. Više nisu deo protestnog pokreta, već nezavisna oružana grupa, potpuno ilegalna i tražena od države. Pretnja Crvenih brigada u Italiji postaje ogromna i sveprisutna, a svojim rezultatima zasenjuje sve ostale terorističke aktivnosti u evropskim zemljama. Brigade pozivaju radnike da se ujedine u moćnu Borbenu komunističku partiju (što je bio zvaničan naziv Crvenih brigada), istovremeno podmećući bombe i pucajući na policiju. Usvajaju taktiku svakodnevnih napada na razne oblasti delovanja države, i sistematski napadaju policajce, karabinjere i zatvorske čuvare. Cilj im je da se zaplaši pravosuđe, da ne pokreće sudske procese protiv revolucionara. Na ovom mestu potrebno je napraviti kratku digresiju.
Naime, uzroke terorističkog delovanja Crvenih brigada treba tražiti u društvenoj i političkoj klimi tadašnje Italije, koja tokom 1977. godine podseća na vreme masovnih protesta iz 1968. godine. Ulice su prepune nezadovoljnih studenata (ogorčenih reformom školstva i zakonima za mlade), nezaposlenih i nedovoljno plaćenih radnika. U takvoj društvenoj atmosferi, Crvene brigade regrutuju operativace za svoju borbu. Militantno jezgro broji preko 500 osoba, a grupa uživa veliku podršku masa.
Crvene brigade izvode akciju kidnapovanja, a zatim i ubistva Alda Mora, kao što je rečeno 1978. godine. U momentu otmice Aldo Moro bio je najistaknutija politička ličnost tadašnje Italije, premijer iz redova Demohrišćanske partije. Čin otmice izveden je na spektakularan način. Crvene brigade su ga otele 16. marta, kada je šetao prema Parlamentu, ubivši pet njegovih telohranitelja.
Neposredan povod za kidnapovanje bila je Morova ideja “istorijskog sporazuma” između demohrišćana i Komunističke partije Italije (KPI), koju je posle održanih izbora, na kojima su komunisti osvojili više od 30 odsto glasova, trebalo da verifikuje italijanski parlament.
Radikalno levičarsko jezgro istupilo je protiv sporazuma, dok je Moro bio je jedan od njegovih glavnih zagovornika. Komunisti su javno osudili otmicu i na taj način se definitivno prekida bilo kakva podrška akcijama Crvenih brigada.
Crvene brigade su 18. marta javnosti poslale sliku Mora, nazvavši ga političkim zatvorenikom, a njegovo kidnapovanje držanjem u narodnom zatvoru. Dan kasnije, pronađen je jedan od automobila kojim je kidnapovan, a ubrzo posle policijske istrage, uhapšeni su neki od vođa: Renato Ćurćijo i Alberto Frančeskini. Ćurćijeva supruga Mara Cagol, ubijena je prilikom hapšenja, jer je pružala oružani otpor.
Iako su uhapšeni vodeći članovi, policija nije uspela da potpuno provali i slomi organizaciju. Crvene brigade ponudile su razmenu premijera Alda Mora za Renata Ćurćija i trinaest ostalih članova, kojima je suđenje trebalo da uskoro počne. Čak je i sam Moro pisao Andreotiju, koji ga je zamenio kada je otet, da napravi razmenu i da glavni cilj njihove politike treba da bude izbegavanje još nepotrebnih žrtava, ali Andreoti je bio čvrst u odluci da ne pregovara sa teroristima, koju nije promenio, ni posle više od mesec dana molbi Morove porodice. Kritičari ukazuju da nije želeo povratak premijera, jer se nalazio na njegovom upražnjenom mestu. Crvene brigade pogubile su Alda Mora, 9. maja 1978. godine, posle 55 dana zatočeništva, a njegovo beživotno telo, veoma simbolično, ostavili su na pola puta između sedišta demohrišćana i Komunističke partije Italije.
Posle ubistva Alda Mora država je krenula u odlučan rat protiv terorizma, koristeći sva raspoloživa sredstva. Ubistvo popularnog političara izazvalo je udaljavanje mnogih intelektualaca i javnih ličnosti, koji su imali simpatija za delatnost Crvenih brigada. Javna podrška je opala. Čak su Ćurćio i Frančeskini iz zatvora, osudili ovu akciju i vođu Brigada Marija Moretija. 1980-ih godina, jedan od članova Crvenih brigada, Patricio Peci (koji je kasnije ubijen), odao je policiji priličnu količinu informacija, posle čega je usledio niz hapšenja. Uprkos tome, izvedeno je još nekoliko akcija poput otmice sudije Đovanija Dursa, a uslov za njegovo puštanje je bio da vlada zatvori jedan od najgorih zatvora u Italiji, Asinaru.
Crvene brigade se 1984. godine dele se na dve frakcije, Borbenu komunističku partiju i Uniju borbenih komunista, a od 1989. godine, pošto ih je većina zatvorena, aktivnosti su im znatno smanjene. Ipak, sredinom 1990-ih napadnuta je američka baza u Avianu. Inače, do 1999. godine, smatralo se da je domaći terorizam u Italiji pobeđen, ali, tada je autor vladine reforme zakona o radu Masimo Danton , ubijen ispred svoje kuće. Na zidu iznad tela sprejom je bilo ispisano Brigate Rosse. Izdato je saopštenje u kojem se kaže da će tako proći svako ko pokuša da oduzme prava radničkoj klasi. Ipak, ne treba zaboraviti, da se ubistvo Dantona, dogodilo u trenutku agresije Nato alijanse na SR Jugoslaviju, pa ga dobri poznavaoci italijanskih prilika, tumače kao tadašnji “mafijaški znak” premijeru Dalemi, koji je bio pod velikim pritiskom parlamenta, da odustane od podrške Nato agresiji, na jednu suverenu državu. (Potcrtao P. A.)
Nasuprot Crvenim brigadama, u Italiji je organizovano delovao i fašistički pokret koji je, uz podršku CIA, radio na rušenju uticaja Komunističke partije Italije. Smatra se da je ovaj pokret počeo sa "strategijom napetosti," tj. serijom terorističkih napada, koji su trebalo da zaustave talas studentskih i radničkih protesta, koji se širio zemljom i eventualno dovedu do intervencije italijanske države, protiv levičara i zavođenja vanrednog stanja.
U početku su fašisti delovali tajno, svaljujući krivicu na levičare. Godine 1969. su podmetnuli bombe u osam vozova, a iste godine su pokušali da dignu u vazduh jednu osnovnu školu u Trstu. Krajem 1969. su fašisti iz Novog poretka postavili bombu na Trgu Fontana u Milanu i ubili šesnaest, a ranili oko devedeset ljudi, što je bio najveći posleratni pokolj, posle čega vlast hapsi preko 4.000. levičara i studentskih aktivista, od kojih mnogi ostaju u zatvoru godinama posle toga, a neki umiru pod nerazjašnjenim okolnostima.
Pokret novog poretka 1970. godine podmeće eksploziju, u napadu na voz. Tom prilikom ubijeno je šest, a ranjeno stotinak ljudi. Za nasilje su optužene levičarske organizacije, a fašisti su tražili jaču vladu i pozivali na građanski rat protiv levičara, što se savršeno uklapalo u tajne strateške ciljeve alijanse u Evropi. Upravo ovaj momenat veoma je značajan i za razjašnjenje političke motivacije otmice i ubistva Alda Mora.
Rukopis svetske zakulise
Ubistvo Alda Mora jedan je od najmisterioznijih događaja u posleratnoj evropskoj istoriji. Reč je o događaju, koji baca potpuno novo svetlo na čitavu hladnoratovsku epohu, posebno karakter i ulogu Nato alijanse u zapadnoj Evropi. Razjašnjenje ovog političkog ubistva, posebno je značajno danas, kada je strategijom širenja na Istok, Nato praktično okupirao čitav evropski kontinent.
Iz dokumentacije o slučaju Moro, potpuno je jasno, da je osnovni strateški cilj zapadne vojne alijanse, stavljanje pod potpunu kontrolu političkog procesa u jednoj zemlji, odnosno njenih strateških resursa, u ruke transnacionalnih globalističkih struktura.
Da iza ubistva Mora stoje organizacije svetske zakulise, govori i podatak da je na suđenju članovima Crvenih brigada, nekoliko optuženih potvrdilo da je u ubistvo italijanskog premijera, uključena i ličnost iz visokog kruga američke administracije. Reč je o Henriju Kisindžeru, nekadašnjem državnom sekretaru SAD, članu organizacija svetske zakulise i jednoj od najuticajnijih ličnosti svetske diplomatije. Gorado Gerzoni, jedan od najbližih saradnika italijanskog premijera, na svedočenju od 10. septembra 1982. godine, govorio je o pretnjama koje je visoki američki zvaničnik upućivao Aldu Moru.
Ubice lidera demohrišćana, poticale su iz redova supertajne (neregularne, „divlje“ lože Lića Đelija - prim. P. A.) masonske lože P2, kako bi Italiju učinila dostupnom nalozima organizacija svetske zakulise, čiji je cilj realizacija strategije nultog postindustrijskog rasta. Naime, stabilizacija italijanske privrede i njena industrijalizacija, bile su u suprotnosti sa planovima svetske zakulise, odnosno kontrolisanom destabilizacijom Bliskog Istoka, radi eksploatacije naftnih resursa, u tom delu sveta.
Italija kao eksperimentalni poligon ovakve politike nije izabrana slučajno. Pre svega, geopolitički položaj ove države, u vreme hladnog rata, za stratege globalne dominacije, bio je izuzetno značajan. Italija je bila ekonomski most za saradnju sa Bliskim Istokom, kao i prva evropska zemlja, koja je na udaru talasa emigracije stanovništva, iz ovog dela sveta. Zbog toga je bilo potrebno sprečiti politički koncept Alda Mora i njegovo nastojanje da postigne istorijski sporazum sa levicom, koji je predviđao niz zaštitnih mera, za italijanske radnike.
(Iz knjige „Rat za duše ljudi“, Novi Sad, 2011.)
Komentar: SAD se još uvijek koristi sličnim strategijama, samo što se trenutno više oslanjaju na takozvane "islamističke" teroriste.
Pogledajte također: