Crni kolonijalni vojnici koji su ginuli za Francusku u II svjetskom ratu ubijani su kasnije od francuske ruke
© libcom.org/historySenegalski vojnici koji su se borili za Francusku
Pri kraju Drugog svjetskog rata, crni kolonijalni vojnici, koji su činili većinu Slobodne francuske vojske generala De Gola, uklonjeni su iz jedinica koje su planirane za oslobađanje Pariza.

Šarl de Gol je želio da njegove snage predvode operaciju oslobađanja Pariza, kako bi što prije preuzeo vlast u post-nacističkoj Francuskoj, i tako izbjegao situaciju u kojoj bi ga preduhitrio Pokret otpora (FTP), predvođen od strane komunista. Njegovi strahovi bili su sasvim opravdani, jer je komunistički FTP pred kraj 1944. brojao oko 100.000 boraca.

Saveznička Vrhovna komanda je pružila podršku ideji Generala De Gola, ali pod uslovom da afrički vojnici budu otklonjeni iz divizije koja bude oslobađala Pariz. Šef Ajzenhauerovog štaba, general-major Valter Bedel Šmit, napisao je u povjerljivom memorandumu: “Poželjnije je da se pomenuta divizija sastoji od bijelih vojnika. To znači da bismo morali Drugu oklopnu diviziju, koja ima samo četvrtinu domaćeg kadra i koja je jedina operativno na raspolaganju, pretvoriti u 100% bijelu.”

Britanski general, Frederik Morgan je napisao: “Problem je što je jedina francuska formacija koja je 100% bijela, oklopna divizija u Maroku. Svaka druga francuska divizija ima samo oko 40% bijelaca. Ja sam rekao pukovniku De Ševenu da će šanse da dobije ono što želi biti znatno povećane ako uspije proizvesti bijelu pješadijsku diviziju.”
S obzirom na to da su regrutovani Afrikanci činili 65% Slobodne francuske vojske, sastavljanje čisto bijele divizije pokazalo se nemogućim. Saveznička komanda je ipak insistirala da se svi crni vojnici uklone i zamijene belim iz drugih jedinica. Kada je postalo jasno da nije bilo dovoljno bijelih vojnika da popune praznine, dovedeni su francuski vojnici koji su služili u sjevernoj Africi i Bliskom istoku. To je također bio razlog zašto je Komanda pristala da koristi i Devetu četu, sastavljenu od španskih anarhista i republikanskih izgnanika, u misiji oslobađanja Pariza.
Međutim, crnim vojnicima nije bilo zabranjeno samo učešće u vojnim operacijama oslobođenja 'Svetog grada', već su mnogi spriječeni i da učestvuju u proslavi oslobođenja. Najzanimljiviji slučaj je onaj Gabonca Žorža Dusona. Duson je nakon bjekstva iz njemačkog koncentracionog logora važio za urbanu legendu pariskog pokreta otpora, nakon što je sam zarobio jedan njemački tenk. Odigrao je vrlo važnu ulogu u pokretanju pobune u Parizu 1944., kada mu je zbog izuzetne hrabrosti data vojna jedinica na rukovođenje, a nakon ranjavanja unaprijeđen je u čin potporučnika.

Crni kolonijalni vojnici koji su ginuli za Francusku u II svjetskom ratu ubijani su kasnije od francuske ruke
Tokom proslave oslobođenja Pariza, Duson je šetao u neposrednoj blizini generala De Gola, a momenat kada su ga pod prisilom odveli sa proslave, zabilježila je i kamera.
200.000 Afrikanaca je regrutovano u redove francuske vojske, a 25.000 je poginulo boreći se protiv nacista. Međutim, nakon oslobođenja, kako Afrikanci ne bi došli na ideju da se nastane u Francuskoj, primorani su da vrate svoje uniforme i poslati su kući. Naravno, na brutalan i krajnje bezobrazan način. Velika većina afričkih regruta nije plaćena, a rečeno im je da će dobiti novac po dolasku u matične zemlje. Mnogi su povjerovali u francusku bajku i otišli, a neki od zapadnoafričkih vojnika su odbili da se ukrcaju na brodove dok im se ne isplate dugovanja. Jedan od tih incidenata dogodio se u kampu u Huitonu u Engleskoj, kada su Senegalci primorani da se ukrcaju na brodove pod nišanom.

Senegalski vojnici su odvedeni u kamp “Thiaroie”, blizu Dakara u Senegalu. Prve čarke sa francuskim kolonijalnim vlastima nastale su nakon što su ratni veterani negodovali zbog lošeg postupanja prema njima i pored toga što su se borili za Francusku, i što su mnogi od njih prošli kroz strahote nacističkih koncentracionih logora. Ono što je sprječavalo opštu pobunu je činjenica da veterani još nisu bili isplaćeni za svoju službu u francuskoj vojsci. Nakon što im je rečeno da će biti isplaćeni u domaćoj valuti, po duplo nižem kursu od zvaničnog, nezadovoljstvo je kulminiralo.

Nekoliko hiljada bivših regruta je održalo protest 30. novembra 1944. godine, a kada protest nije urodio plodom, uzeli su francuskog generala kao taoca. Međutim, veterani nisu bili naoružani i očekivali su diplomatsko rješenje problema, nadajući se fer isplatama i boljem tretmanu.
U ranim jutarnjim satima 1. decembra, francuske trupe opremljene američkim tenkovima i mitraljezima napale su kamp, masakrirajući između 300 i 400 Senegalaca koji su im služili u ratu. Masovna grobnica u koju su bačena tijela još nije otkrivena.
Crni kolonijalni vojnici koji su ginuli za Francusku u II svjetskom ratu ubijani su kasnije od francuske ruke
© au-senegal.com
Sljedeće godine, 34 preživjelih ratnih veterana, koji su uhvaćeni, osuđeni su na 10 godina zatvora pred vojnim sudom, a neki su kasnije umrli tokom služenja kazne. Masakr u kampu “Thiaroie” se ne uči u francuskim školama, a film o tom događaju iz 1988. “Camp de Thiaroie”, u režiji Osmana Sembene, zabranjen je u Francuskoj.