Trenutna situacija u Venecueli veoma je slična situaciji koja se u Ukrajini razvila tokom Majdana. Razlika je samo u neposrednom cilju
Venezuela
© Ronaldo Schemidt/Getty Images
Ukrajina je bila deo Sovjetskog Saveza sve do raspada, a 1991. godine proglasila je nezavisnost. Geografski gledano, to je najveća zemlja u Evropi, koja ima 2660 km zajedničke granice s Rusijom. Važno je napomenuti istorijsku i kulturnu bliskost ukrajinskog i ruskog naroda, rodbinske, poslovne i druge veze između ovih država i njihovih tržišta.

Nakon sticanja nezavisnosti, Ukrajina se proglasila neutralnom državom, koja je formirala ograničeno vojno partnerstvo sa Rusijom i drugim zemljama ZND-a, ali je važno napomenuti i da je to prva od zemalja ZND-a koja je 1994. uspostavila partnerstvo s NATO. Period kasnih devedesetih i početka dvehiljaditih godina u Ukrajini karakteriše višeslojna intervencija Zapada, posebno SAD, u svim sferama ekonomskog, političkog, kulturnog i društvenog života. U tom periodu na celokupnom postsovjetskom prostoru odigrava se masovna i kriminalna privatizacija državne imovine, u kojoj je zapadni kapital gotovo bez ičega dobio ogroman udeo.


Komentar: Ista stvar se odigravala u Rusiji u tom periodu: Velika obmana: Gušenje ruske ekonomije devedesetih godina bila je namjerna politika MMF-a


Interesi Zapada u istočnoj Evropi sasvim su razumljivi i raznovrsni. Pored ekonomskih, ovde su veoma važni i geopolitički aspekti, koji nastaju zbog blizine Rusije. Ovo je teritorija na kojoj Zapad i Rusija pokušavaju da manifestuju svoj uticaj nakon završetka Hladnog rata. To determiniše i glavni cilj SAD - ulazak Ukrajine u NATO. Zbog toga je od strane zvaničnog Vašingtona uloženo mnogo napora, konkretnih političkih inicijativa i finansijskih sredstava. Predsednik Leonid Kučma potpisao je 1998. godine "Program saradnje između Ukrajine i NATO za razdoblje do 2001. godine", a usred eskalacije Kosovske krize, aprila 1999. godine, u Kijevu je otvorena misija NATO-a. Prvi put u istoriji NATO-a, 2000. godine, godišnji sastanak glavnog političkog tela NATO - Severnoatlantskog saveta, održan je van teritorije zemalja članica ovog saveza - u Kijevu. Vrhovna rada Ukrajine usvojila je 6. aprila 2004. "Zakon o slobodnom pristupu snaga NATO Ukrajini".

UVLAČENjE U NATO

Sledećih godina su preduzeti sistematski koraci za pridruživanje zemlje NATO. Međutim, 2006. godine tadašnji premijer Viktor Janukovič boravio je u radnoj poseti Briselu, gde je dao političku izjavu o nepripremljenosti Ukrajine za prijem u NATO. Kako je rekao, nova ukrajinska vlada "namerava proširivanje saradnje sa NATO", ali istovremeno nije spremna da preuzme nikakve obaveze u sklopu implementacije takozvanog "Akcionog plana za članstvo u NATO (MAP)". Janukovič je tvrdio da ulazak u NATO ima podršku malog dela ukrajinskog društva - samo 12-25 odsto stanovništva, tako da je preuranjeno govoriti o pridruživanju Ukrajine MAP-u, a da je još teže govoriti o eventualnom pristupanju savezu.

Sjedinjene Države su uložile značajne napore da tokom Samita NATO u Bukureštu aprila 2008. godine ubede saveznike u NATO kako je neophodno da se Gruzija i Ukrajina pridruže MAP-u, jer bi to faktički označilo početak procesa njihovog uvlačenja u Alijansu. Američku poziciju podržale su baltičke zemlje, Bugarska, Rumunija, Poljska, Češka, Slovačka, Slovenija, kao i Kanada. Međutim, kada se Viktor Janukovič vratio na vlast 2010. godine, pitanje ulaska Ukrajine u NATO zamrznuto je, što je utvrđeno na nivou državnog zakona "O osnovama unutrašnje i spoljne politike". Sjedinjene Države i NATO tada postaju skeptični u pogledu budućih koraka vlasti u Kijevu i zbog toga otvoreno pokazuju spremnost da podrže svaku moguću promenu pozicije Ukrajine. Namere NATO da se nastavi ranije utabanim putem uvlačenja Ukrajine u savez bile su zapisane u Strateškom konceptu, usvojenom na samitu u Lisabonu u novembru 2010. godine. Sada postaje jasnije zašto su se Sjedinjene Države toliko trudile da promene kurs Ukrajine u narednim godinama.

Uspostavljanje kontrole nad državama (što danas čine SAD u različitim svetskim regionima u kojima imaju nedvosmisleno iskazane interese) poznato je još od "rimskih vremena". Stari Rimljani su sistemski "kvarili lokalne elite", uvodeći u lokalnu modu "rimske obrasce", pretvarajući ih tako u zavisne grupe koje više nisu mogle ni da raspoznaju državne interese (kako god da pojam tadašnjih država tumačimo). "Država - žrtva" tako je gubila kontrolu nad svim unutrašnjim procesima, tonula u potpunu haotizaciju praćenu povećavanjem napetosti, lokalnim neredima i građanskim sukobima. Neretko, nerede i sukobljavanja izazivali su upravo agenti Rimljana. Tada bi Rimljani uvodili trupe na tu teritoriju, pravdajući se kako je to neophodno zbog "uvođenja reda". Upravo to sada rade Sjedinjene Države.


Komentar: Doista, to je ono što elite u SAD-u rade. Stvore kaos i onda taj kaos koriste kao izliku za svoje "humanitarne" intervencije.


Da se vratimo na sumornu ukrajinsku stvarnost. Kakvu su tehnologiju koristili Amerikanci u Ukrajini?

1. Korupcija ukrajinske elite preko, pre svega, prihvatanja suludo skupih kredita koje je osiguravao MMF. Ovi krediti su tako visoki, a kamata na njih je toliko velika, da će nekoliko narednih generacija Ukrajinaca morati da ih vraćaju. Sastavni deo ovakve korupcije jeste da je značajan deo ovog novca ukraden i iskorišćen za lično bogaćenje "nove buržoazije" i lokalnih oligarha.

2. Tokom čitavog razdoblja od kasnih devedesetih pa sve do danas upumpavana su sredstva Soroša i Nacionalne zadužbine za demokratiju (NED), koju finansira Kongres SAD, u društvene organizacije i politički sistem. Sredstva su korišćena za kupovinu i izgradnju lojalnosti takozvanoj "demokratiji", ali su zapravo tako stvarani agenti uticaja Zapada. ("uvođenje rimskih obrazaca u lokalnu modu").

3. Obuka opozicionara - aktivista Narandžaste revolucije koji su finansirani i obučavani za političko organizovanje i osmišljavanje "aktivnosti nenasilnog otpora" od strane zapadnih sociologa i profesionalnih konsultanata. Prema pisanju londonskog Gardijana, inostrani donatori koji su podržavali ove projekte su Stejt department, USAID, zajedno sa Nacionalnim demokratskim institutom za međunarodne poslove, Međunarodnim republikanskim institutom, NVO Fridom haus i Institutom za otvoreno društvo Džordža Soroša. Nacionalna zadužbina za demokratiju podržava "napore za izgradnju demokratije" u Ukrajini još od 1988. godine.

4. NED, koji se finansira iz američkog budžeta, navodi u svom izveštaju da su grantovi ove zadužbine igrali važnu ulogu u početnoj fazi Evromajdana u Kijevu u 2013-2014. godini. Prema godišnjem izveštaju organizacije objavljenom u 2015. godini, za 4 godine (od 2011. do 2014.) NED je izdvojio gotovo 14 miliona dolara za podršku ukrajinskim neprofitnim organizacijama, a Institut za masovne medije, koji je deo NED-a, igrao je aktivnu ulogu u događajima na Majdanu.

5. Finansiranje novih medija - na dan početka državnog udara na Majdanu počela su sa radom tri opoziciona medija (Gromadsьke, Spilьno TV, Эkspresso TV ), i njihov doprinos uspehu prevrata je u svakom pogledu neupitan.

6. Edukacija i obuka novinara o metodama informacionog rata.

7. Randomizacija - koja podrazumeva podršku i finansiranje ultradesničarskih grupa, kao i opozicionih grupa ka pravljenju nereda. Svi su videli snimke Viktorije Nuland pomoćnice državne sekretarke, koja je distribuirala kolačiće na Trgu nezavisnosti, i čuli snimak njenog skandaloznog razgovora sa američkim ambasadorom u Ukrajini, što dokazuje uticaj SAD na izbor ključnih ukrajinskih rukovodilaca. Ona je otvoreno izjavila da su SAD od 1991. godine potrošile 5 milijardi dolara da uspostave "jaku, demokratsku vladu" u Ukrajini, što je naposletku učinjeno 2014. godine državnim udarom.

Šta se dogodilo sledeće? Korumpiranog, ali proruskog predsednika zamenio je korumpirani, ali prozapadni predsednik. To je rezultat "obojene revolucije", tačnije - državnog udara. Tragedija 2. maja u Odesi, kada su protivnici puča bili živi spaljeni, označila je početak građanskog rata koji traje već više od 5 godina. Međutim, ono što je najvažnije, jeste da smo na pragu postizanja glavnog cilja SAD. Sada je zauzet strateški kurs ka punopravnom članstvu u NATO, što sadrži i Ustav Ukrajine. Dana 7. februara 2019. dokument je usvojio parlament Ukrajine, a u celini je stupio na snagu 21. februara iste godine. Ovde se vidi analogija sa rimskim uvođenjem trupa i uspostavljanjem potpune kontrole nad zemljom.

DVE OPCIJE ZA VENECUELU

Svakako, u početku je NATO stvoren 1949. godine sa ciljem da zaštiti Evropu od sovjetskog uticaja. Međutim, nakon toga su ciljevi značajno prošireni. Operacija "Namerna sila" sprovedena u BiH, bombardovanjem položaja bosanskih Srba 1995. godine bila je prva velika vojna akcija u posthladnoratovskoj istoriji NATO. Ovu operaciju odobrile su UN.

Međutim, 1999. godine dogodila se druga velika NATO vojna operacija "Savezničke snage", kada su Sjedinjene Države i njihovi saveznici postupili protivno međunarodnim ugovorima, bez sankcija UN-a. Njihov cilj je bio uspostavljanje kontrole nad regionom i stvaranje kontrolisane teritorije u blizini Rusije, što su ostvarili uvođenjem trupa na Kosovo i Metohiju. Nakon toga su počeli sa ostvarivanjem ostalih ciljeva, ranije definisanih: promena vođstva Srbije i Crne Gore, i preusmeravanje države ka Zapadu, odvajanje Srbije i Crne Gore, transformacija "Kosova" u nezavisnu državu, eliminacija oružanih snaga Jugoslavije, slobodno raspoređivanje snaga NATO na Kosovu, Srbiji i Crnoj Gori.

To je bio prvi presedan u savremenoj istoriji, slučaj kada su Sjedinjene Države jasno stavile do znanja da se period poštovanja međunarodnog prava završio. Sada je bilo moguće osvajati teritorije na osnovu nacionalnih interesa SAD demonstracijom i upotrebom sile. Evo dva primera iz Istočne Evrope, Ukrajine i Jugoslavije, gde su SAD koristile dve metode uvođenja kontrole nad teritorijom. U prvom slučaju sa Ukrajinom - državnim udarom, u drugom - vojnom invazijom. Sada treba postaviti pitanje: ako je deklarisani cilj stvaranja NATO-a bio da zaštiti Evropu od sovjetskog uticaja, kako se dogodilo da je NATO postao instrument zarobljavanja zemalja u korist nacionalnih interesa Sjedinjenih Država? Koga i šta NATO sada štiti? Vidimo samo napade.


Komentar: Taj javni cilj NATO-a ne znači da je ta organizacija uistinu stvorena za zaštitu Europe; NATO je od početka alat u rukama američke elite, ne za zaštitu, već za kontrolu.


Interesi Sjedinjenih Država su veliki. U slučaju Kosova i Metohije, to je kontrola nad regionom u blizini Rusije. U slučaju Ukrajine, glavni cilj je ekonomsko slabljenje Rusije i uspostavljanje zone njenog vojnog uticaja na samoj granici. Venecuela je vlasnik velikih rezervi nafte, a u Latinskoj Americi koja je u američkoj zoni uticaja oko sto godina. I Sjedinjene Države se neprekidno trude da preuzmu kontrolu nad svim glavnim naftnim resursima. O tome svedoče okupacija Iraka, intervencija u Libiji, pritisak na Iran, prijateljski odnosi s arapskim despotima u Persijskom zalivu, krvavi Sirijski rat. Od 2015. godine nestrpljivo pratimo događaje u Venecueli. Primetili smo iste metode i iste procese randomizacije koji su se dogodili u Ukrajini uoči Majdana.


Komentar: Pogledajte: Obojene revolucije i druge strategije Washingtona - Od Latinske Amerike i Afrike, preko Beograda, do Kijeva i Moskve, i dalje...


I sada sa velikom pouzdanošću možemo reći da je trenutna situacija u Venecueli upečatljivo slična situaciji koja se u Ukrajini razvila tokom Majdana, osim što se ovde razlikuje neposredni cilj: država se porobljava zbog potrebe da se kontrolišu izvorišta nafte. Šta se može očekivati u Venecueli, oslanjajući se na iskustvo Ukrajine i drugih zemalja u kojima su Sjedinjene Države već uspostavile svoju kontrolu posle 1999. godine? Pre svega, sa sigurnošću se može reći da se Sjedinjene Države, nakon što su targetirale "državu - žrtvu", neće zaustaviti i nastojaće da "stvar privedu kraju", odnosno da uspostave političku, ekonomsku i vojnu kontrolu nad njom. Na koji način - to je sada pitanje? Trenutno postoje dve opcije razvoja događaja.

1. Neprekidni pozivi američkih agenata da vojska zauzme stranu opozicije verovatno će biti pre analogna dešavanjima Siriji i Libiji nego Ukrajini. Ovi pozivi ne uspevaju, diplomatski pritisak je uzaludan, a čini se da je "pobunjenički potencijal" opozicije vrlo ograničen: za razliku od Sirije ili Libije, demokratija postoji u Venecueli, a opozicija je dugo bila u stanju da pokaže šta može učiniti. Ona nema skriveni "pobunjenički potencijal", a svi kolebljivi elementi u vojsci i državnom aparatu mogli su se davno i slobodno odrediti na koju će stranu krenuti. Pod tim uslovima, Sjedinjene Države se nalaze pod sve većim pritiskom. Stogodišnja istorija američkog imperijalizma u Latinskoj Americi pokazuje da se taj pritisak može razviti u intervenciju. Da li će doći do invazije - to će zavisiti od toga koliko su brzo potrebni kontrola nad regionom finansijskoj oligarhiji i političkoj eliti Sjedinjenih Država, odnosno zavisi od unutrašnje politike SAD.

2. Ako ne bude invazije, onda se može očekivati dalja instrumentalizacija opozicije, formiranje "prodemokratskih" medija, masovna propaganda kapitalističkog načina života, i kao rezultat toga totalna destabilizacija i izazivanje haosa u zemlji. Da bi na kraju, rezultiralo promenom vlasti pod američkim nadzorom.

Recept iz Ukrajine primenjivaće se i u Venecueli. Posle Venecuele i u drugim državama. Prateći razvoj krize u Ukrajini moguće je shvatiti suštinu onoga što se dešava i što će se dešavati. To je neophodno kako bi se ovakva politika zaustavila i kako bismo joj se suprotstavili.