Bale majmuni koji žive u kontinuiranim bambusovim šumama imaju različitu mitohondrijalnu DNK od Bale majmuna koji žive u fragmentovanim šumama, prema studiji objavljenoj u časopisu "BMC Evolutionary Biology".

Doktor Adisu Mekonen i njegove kolege na Univerzitetu Oslo, Norveška, izučavali su genetsku različitost dve populacije Bale majmuna. Analiza mitohondrijalne DNK ukazala je na jake genetičke razlike između majmuna koji su živeli u kontinuiranim šumama ili fragmentovanim šumama. Istraživači su otkrili da su populacije Bale majmuna toliko različite da su majmuni iz fragmentovanih šuma bili više slični vervetima (majmuni koji su veoma društveni i rasprostranjeni u istočnoj i južnoj Africi) i grivetima (afrički zeleni majmuni) nego Bale majmunima iz kontinuiranih šuma.

Autori objašnjavaju da su Bale majmuni, slični gigantskim pandama i bambusovim lemurima, naročito podložni promenama u njihovom staništu pošto se u velikoj meri oslanjaju na bambus i naseljavaju mala geografska područja, i pretpostavlja se da su manje fleksibilni u prilagođavanju promenljivom okruženju nego vrste koje se ne oslanjaju toliko na jedan izvor hrane i jednu oblast. Rezultati ove studije sugerišu da slično kao i drugi sisari specijalizovani za bambus, kao što su gigantske pande i bambus lemuri, majmuni Bale su trenutno u velikom riziku od izumiranja u divljini zbog izmene staništa.

Bale majmuni su jedni od najmanje istraživanih afričkih primata, tako da je sakupljanje osnovnih podataka o genetičkoj strukturi populacije i evolucionoj istoriji ključno za procenu njihovog statusa očuvanja i zaštite.

Istraživači objašnjavaju da su potrebna dalja istraživanja koja se fokusiraju na genetske markere i morfološke i ekološke studije kako bi se dodatno razumela evolucijska istorija ove neobične i retke vrste.

Iako infekcija virusom može izazvati, recimo, neblagovremenu smrt, pojedinačne ćelije se takođe često samouništavaju iz širokog spektra razloga, kao što je sprečavanje širenja kancera. Poznata je već neko vreme kao "apoptoza", ili programirana smrt ćelije (programmed cell death - PCD), ali detalji o tome kako ovaj proces funkcioniše ostaju nepoznati.

Važno je da PCD ne dovodi do iznenadne smrti ćelije, već se uništavanje njenih komponenti dešava u talasu, kaskajući preko sitne strukture ćelije. Međutim, još uvek nije jasno koji proces dovodi do toga.

Nekoliko istraživača sa Univerziteta Stanford uspelo je da posmatra ono što se naziva "brzinom smrti", brzina kojom ćelija umire. Ispostavilo se da je to oko 0,03 milimetara u minutu. Ovo ne zvuči kao mnogo, ali je prilično brzo kada shvatite da jajna ćelija nije duža od 1,2 milimetra.

Studija objašnjava da ćelije započinju početak smrti koristeći tehniku ne tako različitu od one koje koriste u životu. Umesto da koriste hemijsku difuziju za komunikaciju na daljinu, one ponekad koriste "talase" hemijske aktivnosti. Dok se to dešava, brzina smrti ukazuje da apoptoza koristi hemijske talase, a ne sporiju metodu difuzije.

Inače, bilo je potrebno malo neobičnog inženjeringa da se ovo sazna. Prvo, tim je izabrao da koristi jaje afričke kandžaste žabe (Xenopus laevis). Pokrenuli su ćelijsku smrt izvlačeći citoplazmu - čitav sadržaj ćelije, osim jezgra.

Smrt ćelije može započeti oslobađanjem značajne količine proteina, na primer iz oštećene mitohondrije. Ovo može pokrenuti mobilizaciju drugih proteina, koji bi potom napali druge mitohondrije, što samo-ojačava povratnu petlju.

Riječ je o jednom od najvećih misterija modernog doba i toje naziv za morski trougao između Bermuda, Floride i Portorika u Atlantskom okeanu. Ima površinu od oko 1.140 kvadratnh kilometara, a stručnjaci sa Univerziteta "Southhampton" u Velikoj Britaniji, veruju da misteriju mogu da objasne jednim prirodnim fenomenom.

Govoreći u dokumentarcu "Enigma Bermudskog trougla" naučnici su objasnili da su uz pomoć simulatora vještački stvorili monstruozne talase visoke i do 30 metara.

Takvi talasi su prvi put snimljeni putem satelita 1997. godine blizu obale Južnoafričke republike. Naučnici su sagraditi model "USS Cyclopsa", velikog broda koje je nestalo u Bermudskom trouglu 1918. godine pri čemu je 300 ljudi nestalo.

Dr Simon Boksal, stručnjak za okeane, rekao je da se na području Bermudskog trougla može dogoditi sudar tri velike oluje iz različitih pravaca koje mogu da stvore savršene uslove za monstruozne talase.

"Dešavaju se oluje na jugu i na sjeveru, i onda slijedi sudar. Ako stigne još jedna iz pravca Floride, to tada postaje smrtonosna formaciju", rekao je Boksal, a prenosi "Jutarnji list".

Iako se misterija Bermudskog trougla može objasniti teorijom o talasima, mitovi koji se vezuju za ovu enigmu vjerovatno će živjeti zauvijek. Pod nerazjašnjenim okolnostima u toj zoni u proteklih nekoliko stotina godina nestale su desetine brodova i aviona, a prema nepotvrđenim statistikama, u tom dijelu okeana do sada je nestalo više od 8.000 ljudi, prenosi B92.

Planeta koja luta našom galaksijom bez matične zvijezde ima nevjerovatan magnetizam i mogla bi da učini da naučnici obrate pažnju na magnetne osobine drugih objekata izvan Sunčevog sistema.

Astronomi su otkrili ogromnu planetu uz pomoć opservatorije VLA u SAD, koja luta nekih 20 svjetlosnih godina daleko od našeg Sunca. Ovaj objekat, 12,7 puta masivniji od Jupitera, star je oko 200 miliona godina, po kosmičkim merilima prilično je mlad.

Objekat, koji je nazvan SIMP J01365663+0933473, klasifikovan je kao "lutajuća planeta", što znači da slobodno plovi i nije vezana ni za jednu matičnu zvijezdu, za razliku od planeta našeg Sunčevog sistema, koje se okreću oko Sunca.

"Ovaj objekat je na samoj granici između planete i smeđeg patuljaka, ili 'neuspjele zvijezde'", izjavila je naučnica koji predvodi istraživanje Melodi Kao sa Državnog univerziteta u Arizoni.

Ona smatra da bi džinovska lutalica, koja se odlikuje iznenađujuće snažnim magnetnim poljem, mogla da pruži novi uvid u magnetne procese na planeti van našeg susjedstva. "Mislimo da ovi mehanizmi mogu da rade ne samo kod smeđih patuljaka, već i kod gasnih džinova i terestričkih planeta".

Pošto je planeta otkrivena putem auroralnih radio-emisija uz pomoć VLA, ovo otkriće čini da bi naučnici mogli da povjeruju da se može naći novi način pronalaženja egzoplaneta, uključujući lutajuće koji se teško mogu identifikovati jer ne kruže oko matične zvijezde.

Meteorološki satelit uspio je u srijedu snimiti "putovanje" saharskog pijeska preko Atlantskog okeana.U kratkom saopćenju američke Nacionalne okeanske i atmosferske administracije stoji kako su pored zabilježenog videa, odnosno niza fotografija iznad Atlantika, instrumenti zabilježili i velike količine saharskog pijeska na putu ka Evropi, odnosno Španiji i Portugalu.

Saharski pijesak često napušta svoje "prirodno stanište" i nošena visokim vjetrovima često završava iznad Atlantika, pa i naših krajeva. Ipak, ovakav snimak na kojem je prikazana veličina takve pojave rijetko se uspjeva zabilježiti.

Astronomi su uspjeli uhvatiti trenutke u kojima su dva sjajna blijeska obasjala tamnu stranu Mjeseca, kada su se meteori veličine oraha zabili u njegovu površinu sredinom srpnja.

Dok udari manjih nebeskih objekata u Mjesec nisu toliko rijetki, radi se o brzim i kratkim događajma, zbog čega ih je teško detektirati, piše Daily Mail.

Maleni kamenčić, ali veliki bljesak

Znanstvenici opremljeni Sustavom za otkrivanje i analizu udara na Mjesec (Moon Impacts Detection and Analysis System - MIDAS) uspjeli su uhvatiti fenomen na djelu koordiniranjem teleskopa iz tri zvjezdarnice u Španjolskoj. Prvi meteor zabio se u Mjesec 17. srpnja, tvrdi Europska svemirska agencija. A drugi svemirski kamenčić udario je 24h kasnije.

Novi radio teleskop u Kanadi uhvatio je nepoznat signal iz dalekog svemira, poznat pod nazivom FRB (Brzi radio izboji).

Teleskop nazvan CHIME (Canadian Hydrogen Intensity Mapping Experiment) smješten u Britanskoj Kolumbiji, 25. srpnja je po prvi puta uhvatio FRB signal frekvencije ispod 700 MHz i nazvao ga FRB 180725A.

Po definiciji FRB su radio emisije koje traju nekoliko milisekundi i dolaze iz nepoznatog izvora negdje iz svemira. Prvi put je zabilježen prije nekih desetak godina, što znači da je riječ o jednoj od novijih kozmičkih misterija, piše Cnet.

Prema nekim od objašnjenja za ove pojave, moguće je da se radi o izboju magnetara (neutronske zvijezde s vrlo jakim magnetskim poljem), eksploziji crne rupe, ali neki kažu da je upravo to znak postojanja napredne vanzemaljske civilizacije.

CHIME je pušten u pogon prije nešto manje od godinu dana, a dizajniran je za prikupljanje podataka o FRB-ovima i drugim pojavama koji bi mogli dati odgovore na druga pitanja iz područja astrofizike. Otkriće FRB 180725A, objavljeno u AstronomersTelegram, vrlo je zanimljiv moment neistraženog područja, a potencijalno će poslužiti kao poticaj ostalim astronomima da obrate pažnju na ponovljene izboje na svim frekvencijama.

U priopćenju se ističe da su u proteklom tjednu zabilježeni i drugi FRB-ovi niskih frekvencija od čak 400 MHz-a, a prema prvim spoznajama, ti fenomeni nisu potekli od nekog izvora s planete Zemlje.

Do sada, otkriven je samo jedan ponavljajući FRB, a istraživači kažu da pojava koja šalje taj signal iz svemira zapanjujuće moćna.

Nova istraživanja međunarodnog tima fizičara otkrila su da Velika piramida iz Gize može da koncentruje elektromagnetnu energiju u svojim skrivenim komorama i pod svojom bazom.

Naučnici Univerziteta Itmo u Rusiji i nemačkog Laserskog centra iz Hanovera primenili su metode teorijske fizike da bi istražili mogu li piramide da emituju radio-talase.

Njihove kalkulacije su predviđale da u rezonantnom stanju piramida može koncentrovati elektromagnetnu energiju u svojim unutrašnjim komorama, kao i pod svojom bazom, gde se nalazi treća nedovršena komora.

Velika piramida je najveća i najkompleksnija piramida na platou Giza. Prošle godine je otkrivena skrivena komora dužine 30 metara, koja je dodatno podstakla teorije o misteriji najstarijeg od Sedam čuda drevnog sveta i pokrenula nova istraživanja.

"Egipćanske piramide su oduvek privlačile veliku pažnju i mi naučnici smo zainteresovani za njih, pa smo odlučili da posmatramo Veliku piramidu kao strukturu za rezonantno odašiljanje radio-talasa", objasnio je dr Andrej Evliukhin, koautor studije.

Istraživački tim je stvorio 3D model piramide i koristio analitičke metode teorijske fizike, kako bi došao do svojih zaključaka.

Naučnici su sproveli multipolnu analizu - metod koji se široko koristi u fizici za proučavanje interakcije između kompleksnog objekta i elektromagnetnog polja.

​Zbog nedostatka informacija o fizičkim svojstvima piramide, istraživači su morali da baziraju istraživanje na brojnim pretpostavkama - uključujući i to da u sebi nema nepoznatih šupljina i da je građevinski materijal sa svojstvima običnog krečnjaka ravnomerno raspoređen unutar i izvan piramide.

"Na osnovu ovih pretpostavki dobili smo zanimljive rezultate koji mogu da imaju važne praktične primene", rekao je Evliukhin.

Oni se nadaju da ovo otkriće može da se koristi za razvoj senzora i visoko efikasnih solarnih ćelija.

"Odabirom materijala sa odgovarajućim elektromagnetskim svojstvima možemo dobiti piramidalne nanočestice sa praktičnom primenom u nanosenzorima i efektivnim solarnim ćelijama", rekla je istraživač Polina Kapitainova.

Studija je objavljena u časopisu primenjene fizike.

Otkriće skutoida otvara mogućnosti za nova saznanja u mnogim sferama.

Skutoid predstavlja potpuno novi geometrijski oblik. Njegovo ime potiče od latinske reči "scutellum" koja se odnosi na okrugli deo tela kod insekata. Otkriven je od strane naučnika koji su istraživali epitelne ćelije, koje služe kao materijal za razvoj embriona koji pokriva ljudske organe, krvne sudove i kožu. Važno je napomenuti da, iako je skutoid važan za biologiju, ovaj oblik je naučnicima decenijama bio nepoznat ili slabo definisan. Skutoid je često bio definisan kao struktura u obliku prizme ili piramide koja omogućava organima da savijanjem i sličnim pokretima privermeno menjaju svoj oblik. Najnovija studija pokazala je da skutoid ima znatno bitniju ulogu.

"Kada se tkivo savija ono je u mogućnosti da smanji utrošak energije što doprinosi većoj stabilnosti. Podaci ukazuju na to da ćelije zaista dobijaju oblik skutoida", izjavila je Luizma Eskudero, autor studije.

Studija je dalje otkrila da skutoidi pored pomenute funkcije mogu imati ključnu ulogu u razvoju biomedicine. Njihovo otkriće naučnicima daje bolji uvid u to kako se organi razvijaju i šta se tačno dešava u ljudskom telu kada dođe do anomalija u procesu razvoja. To konkretno znači da će naučnici od sada moći lakše da stvaraju veštačko tkivo i organe u laboratorijskim uslovima, što dalje može odvesti u još veća sazanja o živom svetu.

Skutoid je otkriven spajanjem tri naučne oblasti - matematike, biologije i fizike. Interesantna činjenica je da je ovaj geometrijski oblik, pre nego što je definisan u biologiji, oktriven korišćenjem matematičke teorije tj. pomoću Vornojevog dijagrama. Naučnici smatraju otkriće ovog geometrijskog tela velikim napretkom čije će dalje istraživanje dovesti do još bitnijih otkrića.

Znanstvenici su prvi put uočili izuzetno zanimljivog hibrida blizu obale Havajskog otočja. Riječ je o križancu kita i grubozubog dupina, piše BBC.

Iako su svi mediji prenijeli da je riječ o 'wolphinu' (engl. složenica riječi kit i dupin), jedan od havajskih znanstvenika tvrdi kako to baš nema smisla.

- Mislim da to komplicira situaciju još više, nema smisla tako ga nazivati, upozorava biolog Robin Baird, jedan od autora istraživanja pri istraživačkom centru Cascadia u državi Washington.

U studiji objavljenoj prošloga tjedna, znanstvenici ističu da je životinja uočena blizu obale otoka Kauai u kolovozu 2017. godine i čini se da je to prvi zapis o križancu te dvije vrste.

Znanstvenici su neobičnog križanca promatrali 14 dana tijekom njegova 1280 kilometra dugog putovanja sa skupinom dupina.

Riječ je tek o trećem primjerku mješanca rođenog u divljini u obitelji dupina.

Naziv 'wolphin' prvi put je korišten u slučaju križanca rođenog 1985. godine u havajskom Sea Life Parku. Nazvali su ga Kekaimalu, a riječ je o hibridu lažnog kita ubojice i atlantskog dobrog dupina. Kekaimalu još uvijek živi u velikom akvariju u glavnom gradu Havaja Honoluluu. Poznat je samo još jedan takav hibrid, rođen u velikom oceanariju u Japanu 1981. godine, no taj je križanac uginuo nakon nekoliko mjeseci.

Iako je vijest snažno odjeknula u medijima te se spominje da je riječ o novoj vrsti, Robin Baird upozorava kako je prerano govoriti o tome.