Tim naučnika iz Rusije i Japana ispitao je glavu praistorijskog vuka pronađenog na periferiji Sibira, javlja lokalni list "Sajberijan tajms". Zanimljivo otkriće moglo bi da rasvetli evolucioni proces ovog predatora.

Divovska lobanja od 40 centimetara 50 odsto je veća od glave savremenog vuka. Glavu sa očuvanim mozgom pronašao je lokalni stanovnik 2018. godine.

Prema rečima naučnika, to su ostaci odraslog vuka starog između dve i četiri godine koji je živeo pre više od 40.000 godina, u doba pleistocena.

"To je jedinstveno otkriće", kaže ruski naučnik Albert Protopopov sa Akademije nauka Jakutije.

​Tim istraživača iz Švedskog muzeja prirodne istorije planira da analizira DNK predatora.

"Mi ćemo ga uporediti sa modernim vukovima da bismo razumeli kako se vrsta razvila i rekonstruisala svoj izgled", objasnio je on.

Japanski paleontološki i medicinski profesor Naoki Suzuki sa Univerziteta Jikei u Tokiju, koji je izradio kompjuterizovanu tomografiju ostataka, potvrdio je da je vučji mozak "u dobrom stanju".

Arheolozi su u Gvatemali otkrili do sada najveću poznatu radionicu majanskih figurica, koja je bila zakopane više od hiljadu godina. U toj radionici su se masovno proizvodile vrlo detaljno izrađene figurice koje su najverovatnije imale značajnu ulogu u političkim običajima Maja.

Otkriće ove radionice bilo je potpuno slučajno. Brent Vudfil, arheolog sa Univerziteta Vintrop u Rok Hilu, u Južnoj Karolini, saznao je za nju od prijatelja iz grada Koban u Gvatemali, koji su vršili građevinske radove na svom imanju.

Ove figurice su imale ključnu ulogu u političkom i ekonomskom životu Maja

Nekoliko meseci kasnije, Vudfil je došao sa kolegama i na lokalitetu zvanom Aragon započeo iskopavanje i snimanje dronom.

Iako je sama radionica uništena zbog građevinskih radova, arheolozi su uspeli da prikupe više od 400 fragmenata figurica i kalupa za njihovu izradu, kao i na hiljade komada keramike, a to je više nego što je pronađeno u bilo kojoj drugoj radionici Maja.

Uloga figurina u političkom i ekonomskom životu

Ove figurice su imale ključnu ulogu u političkom i ekonomskom životu Maja. Smatra se da su ih društveno-političke vođe poklanjale podanicima i saveznicima kako bi ozvaničili i ojačali važne odnose.

Pretpostavlja se da je radionica u Aragonu bila aktivna od oko 750. do 900. g. To je dosta ranije nego što su arheolozi mislili da je u ovom regionu postojao znamenit gradski centar. Izgleda da je grad koji je postojao na ovom mestu preživeo, pa čak napredovao, dok su obližnji gradovi podlegli političkim previranjima koja su tri veka prožimala svet Maja.

Naučnici se nadaju da bi Aragon mogao da otkrije neke važne dokaze o tome kako se politička i ekonomska moć transformisala tokom ove duge i ponekad teške tranzicije.

Novootkrivena kapija sugeriše da slavni kralj Izraela možda nije bio jedini vladar svog vremena. Nakon više od tri decenije istraživanja na ovom lokalitetu koji se nalazi na Golanskoj visoravni arheolozi su iskopali nešto veličanstveno, gradsku kapiju koja datira još iz vremena kralja Davida za kojeg se pretpostavlja da je vladao između 11 i 10 vijeka prije nove ere.

Otkriće pruža rijedak pogled na drevne civilizacije koje su egzistirale na području Levanta.

Ova kapija otkrivena je na stjenovitom brdu koje gleda na more i nije prva otkrivena na tom području. Prošle godine je pronađena druga kapija koja je identifikovana kao dio biblijskog grada Zer iz perioda Prvog hrama tj. 1000-586 godina stare ere.

Glavni arheolog Rami Arav sa Univerziteta Nebraska je rekao da je malo kapija preostalo iz tog perioda.

Bethsaida je bilo ime grada tokom perioda Drugog hrama, ali i tokom perioda Prvog hrama na istom lokalitetu je postojao grad Zer koji se pominje u Evanđeljju po Jovanu u psalmu 19:35 pored drugih utvrđenih gradova Ziddim, Hammath, Rakkath, Chinnereth, Adamah, Ramah, Hazor.

Kamen, za koji se vjeruje da je star oko 12.000 godina i na kojem su uklesani motivi koji podsjećaju na konja i druge životinje, otkriven je u Francuskoj.

Ovaj vrijedni nalaz arheologa koji su iskopavali lokalitet u oblasti Angouleme, sjeverno od Bordeauxa, opisan je kao "izuzetan".

Motivi su uklesani na obje strane kamena, kažu stručnjaci iz Nacionalnog arheološkog istraživačkog instituta (Inrap).

Kamen je pronađen tokom rada na "drevnom lovištu" u blizini stanice Angouleme. Paleolitska kamena ploča, za koju se kaže da je duga oko 25, široka 18 i debela 3 centimetra, kombinira geometrijske i figurativne motive, rekli su iz Inrapa.

Prema navodima istraživača, najvidljivija gravura je konj bez glave, koji pokriva najmanje polovinu površine kamena na jednoj strani, javlja BBC.

"Noge i kopita su vjerodostojno prikazani. Dvije druge životinje, za koje se smatra da bi mogle biti jelen i još jedan konj, također su urezane", stoji na službenoj web stranici navedenog instituta.

Osim ovog dragocjenog otkrića, na ovom lokalitetu pronađeno je još nekoliko važnih arheoloških artefakata koji će biti predstavljeni na lokalnoj izložbi od 14. do 16. juna.

Tokom geološke istraživačke misije 1991. godine, čija je svrha bila vađenje zlata na planini Uralu u Rusiji, pronađene su sićušne strukture za koje se smatra da su proizvod drevne civilizacije koja je bila sposobna da razvije nanotehnologiju pre oko 300.000 godina.

Ruska akademija nauka sprovela je nekoliko testova na ovim misterioznim objektima i otkriveno je da su najveći delovi objekta gotovo u potpunosti izrađeni od bakra, a manji od volframa i molibdena.

Pre 150 godina završena je izgradnja prve američke transkontinentalne pruge, što je predstavljalo jedno od najambicioznijih naučnih i tehnoloških dostignuća SAD u 19. veku. Međutim, gradnja pruge odvijala se uglavnom na teritorijama koje su kolonizatori prisvojili od Indijanaca.

Železnica je, prema mišljenju istoričara, uveliko ubrzala proces istrebljenja i porobljavanja domorodačkog stanovništva Severne Amerike, a takođe je doprinela uništavanju prirodne raznolikosti na kontinentu, piše RT.

Širenje na Zapad

Razvoj železničke mreže u SAD u 19. veku bio je direktno povezan sa teritorijalnim širenjem američke države. U početku su britanski kolonizatori zauzimali uski pojas obale duž Atlantskog okeana. U to vreme Indijanci su bili brojčano nadmoćniji, tako da su kolonizatori na druge načine doprinosili njihovom istrebljenju.

Evropljani su sve češće praktikovali otvoreno nasilje, pa je jedan broj plemena u potpunosti uništen. Osim toga, 1823. godine Vrhovni sud SAD doneo je odluku da indijanske teritorije "nikome ne pripadaju" i da mogu pripasti kolonizatorima koji ih prvi "otkriju".

Na samom početku razvoja redovnog železničkog saobraćaja u zemlji 1830. godine, stupanjem na snagu zakona "O preseljavanju Indijanaca", domorodačka plemena su počeli masovno da potiskuju zapadno od reke Misisipi. Nasilno iseljavanje bilo je praćeno masovnom smrću od gladi i bolesti.

Iako je zvanični Vašington obećavao da se neće mešati u život Indijanaca koji su živeli zapadno od Misisipija, brzo su zaboravili na to.

Kao rezultat rata, koji je trajao od 1846. do 1848. godine, SAD su aneksirale približno polovinu teritorije Meksika. Međutim, obalski deo Kalifornije Amerikanci su počeli da naseljavaju veoma aktivno. Nakon što je 1848. godine tamo otkriveno zlato, hiljade ljudi sa istočne obale krenuli su u Kaliforniju kopnenim putem, jer nisu imali novca za putovanje morem.

Nakon lovaca na zlato, trgovaca, na teritorije zapadno od Misisipija prodrli su i vojnici. Amerikanci više nisu skrivali da teritoriju Indijanaca smatraju svojom baštinom. Dok je istočno od Misisipija već bila izgrađena razvijena železnička mreža, na zapad se moglo stići samo na konjima.

Naučnici su konačno objasnili zagonetnu tajnu oluje koja je je zaprepastila celu Evropu. Oluja koja je prohujala severozapadnom Evropom jedne letne večeri pre gotovo 350 godina trajala samo 15-ak minuta, ali bila je izuzetno i snažna i intenzivna.

Za sobom je ostavila ogromne posledice koji se i danas osećaju u holandskom gradu Utrehtu. Šta se zapravo dogodilo pitanje je na koje niko nije mogao da odgovori sve do nedavno. Nova naučna studija nudi objašnjenje za formu koju je ta katastrofalna oluja imala. Kasni 17. vek bio je posebno izazovan za Holandiju - našli su se u ratu sa nekoliko stranih sila, uključujući Francuze i Engleze. Godina 1672. je poznata kao ozloglašena u holandskoj istoriji kao "Godina katastrofe" .

Utreht je bio u bankrotu, objašnjava Gerard van der Šrir iz kraljevskog Instituta za meteorologiju. To je dovelo grad u stanje potpune nespremnosti za bilo kakvu prirodnu katastrofu, koja ih je čekala dve godine kasnije. Sreda 1. avgust 1674. bio je tipično topao i vlažan letni dan u severozapadnoj Evropi.

Prema kraju dana, na nebu su počeli da se razvijaju olujni oblaci, što nije bilo ništa neobično za vruć letni dan. Međutim vetar, grmljavina i oluja nisu gubili na snazi - već su eskalirali. Oko 18 sati sa neba se spustila zastrašujuća sila koja je počela da krči svoj put prema severu kroz celu regiju, ostavljajući iza sebe pustoš.

Australijski istraživači rešili su zagonetku koja je intrigirala naučnike više od 100 godina. Otkrili su da je staklo otkriveno u nakitu egipatskog faraona Tutankamona oblikovano meteorskim uticajem pre nekih 29 miliona godina.

Rezultati studije objavljeni su u časopisu "Geologija". Arheolozi se bave poreklom stakla još od 1922. godine.

Doktor Aron Kavosi iz Centra za svemirske i planetarne nauke "Kurtin" istraživao je sićušne čestice mineralnog cirkona, otkrivene u žutom staklu. Analiza je pokazala da su u tim česticama prisutni tragovi retkog minerala redit, koji može da nastane samo prilikom meteorskog uticaja na površinu Zemlje.

"Ovo je večna tema razgovora, da li je staklo nastalo tokom meteorskog udara ili tokom vazdušne eksplozije", rekao je Kavosi.

Ta dva procesa mogu dovesti do topljenja.

"Međutim, samo udar meteora stvara udarne talase koji formiraju minerale visokog pritiska. Otkriće reditovih tragova dokazuje da je staklo nastalo kao rezultat meteorskog udara", kazao je naučnik.

Duboko u šumama jugoistočne Azije leži misterija stara jedan milenijum, arheolozima poznata tek od nedavno.

Više od 100 hiljadugodišnjih "tegli" od masivnog kamena otkriveno je na više od 15 mesta u državi Laos, a smatra se da su služile za sahranjivanje mrtvih. Još uvek se ne može sa sigurnošću reći čemu su služili ovi ćupovi, kao i ko ih je doneo na ovo mesto.

Pre dvadeset godina, počevši od 24. marta 1999, trinaest država članica NATO-a, uključujući SAD, Francusku i Nemačku, bombardovalo je SRJ.

Taj rat je trajao 78 dana i hranio se medijskim lažima, s ciljem usklađivanja mnjenja zapadnog stanovništva sa stavom vlasti glavnih država, navodi francuski "Mond diplomatik", a prenosi "Nedeljnik".

Srbi su počinili "genocid", "igrali su fudbal sa odsečenim glavama, otkinutim sa leševa, kidali su fetuse iz trudnica i pekli ih", rekao je nemački ministar odbrane, socijaldemokrata Rudolf Šarping, čije komentare su mediji ponavljali. Ubili su "između 100.000 i 500.000 osoba" (TF1, 20. april 1999), kremirali su svoje žrtve "u pećima, sličnima koje su se koristile u Aušvicu", "Dejli Miror", 7. jul.

Naslovnica za naslovnicom, te lažne informacije će biti pocepane u paramparčad - posebno istraživanjem američkog novinara Danijela Perla ("Volstrit džurnal", 31. decembar 1999). Baš kao što se i jedna od najsenzacionalnijih manipulacija s kraja 20. veka izduvala: plan "Potkova" (potkovica), dokument koji je trebalo da dokaže kako su Srbi programirali "etničko čišćenje Kosova". Njegova difuzija u Nemačkoj aprila 1999. godine poslužila je kao izgovor za intenziviranje bombardovanja. Daleko od toga da su korisnici interneta paranoični, glavni dezinformatori su bile zapadnjačke vlade, NATO, kao i najugledniji mediji.